Juan del Campok erretinan gordetzen du oraindik eski alpinoko tenpluetako batean, Austriako Schladming pistan, harrotu zuten 45.000 pertsonen irudia. Bilbotarra hirugarrenez igaro zen bere karreran Munduko Kopa bateko bigarren txandara eta 22. postuan amaitu zuen proba, orain arteko bere ibilbideko emaitzarik onena lortuz, gainera hamargarren denborarik onena eginez bigarren txanda horretan.
Nola ari da igarotzen urte hau?
“Egia esan, oso ondo nago. Aurten prestaketa oso ona izan da. Ikuspegia desberdina izan da. Ez hainbeste lan-bolumen edo intentsitate aldetik, baizik eta modu adimentsuan lan egiteko saiakeran. Fisikoki oso ondo nago. Horrelako kirol bati datxezkion minak ditut, belaunak eta bizkarra, inpaktua oso handia delako, baina oso ondo nago, batez ere mentalki, oso lasai, oso aske, eta, egia esan, asko nabaritzen da eski-mailan”, Del Camporen esanetan.
Bere sasoi onenean dago?
“Unerik onenean iritsi da. Proba handia da, lasterketa handia da, eta oso pozik irten delako hor. Ez duzu denbora askorik pentsatzeko, gauzak aldatzeko, entrenatzeko, erritmo ona izateko eta lehiatzeko. Astero lasterketa bat edo bi izaten ditugu, orduan lan guztia denboraldiaurrean egin behar da. Lana oso ona izan zen, oso pozik geunden denok, bagenekielako maila bagenuela, lana ondo egin genuela eta egon behar genuen tokian geundela. Zorte txarra izan dugu baldintza klimatologikoekin, lasterketak ez ziren aproposak dortsal altuentzako, marka handia zegoen, lehenengoak baino askoz ere bide gehiago egin behar zen, eta garai horietatik gertu egotea zaila zen, baina hotza iritsi bezain laster argi ikusi da zer maila dugun, bai nire aldetik, bai Quimen (Salarich) aldetik, emaitza oso onak lortu baitzituen. Ikusi da oso lehiakorrak garela, eta lehen txandetan laster atera gaitezkeenean, maila hor dagoela. Gure taldearen barruan denok genuen lasaitasun handia horrekin, ni barne. Konfiantza handia nuen taldearekin, materialarekin, staffarekin, lan guztiarekin, baina beti etortzen da oso ondo hori baieztatu eta frogatzea, eta, batez ere, horrelako lasterketa batean, eski alpetarraren maila nagusiaren aurrean.
Zer sentitzen da gauzak hain ondo ateratzen direnean?
Oso sentsazio bizia da, oso ona, batez ere txanda on bat egiteak sortzen duen euforiagatik, eztanda egiteko ahalmenagatik. Nik arantzatxo bat neukan sartuta lasterketa horretan, duela lau urtekoa, oso elur gogorreko lasterketa bat delako, patinaje pista bat delako, baina oso focus ona izan nuen denaren bila joateko, ez nuen pistan ezer utzi nahi, ez nuen txanda horren damurik izan nahi. Guztiarekin joan nintzen eta oso ondo atera zitzaidan, pistan osorik hustu ahal izan nintzen, eta horregatik bakarrik ematen du euforia handia, baina gainera 45.000 pertsona oihuka, animoka eta txaloka ari bazaizkizu, oso gora zatoz, eta horixe gertatu zen. Sentsazioa sinestezina da, publiko guztia zurekin dagoela sentitzen duzu. Esan nuen ondo legokeela beste jaitsiera bat egitea berriro gauza bera sentitzeko. Esperientzia ikaragarria izan zen, egia esan.
